COOCKER SPANIEL ANGIELSKI
Pies tej rasy jest cierpliwy, wesoły i niezmordowany w zabawie. Lepiej dogada się ze starszymi dziećmi, młodsze pociechy trzeba nauczyć odpowiedniego obchodzenia się z nim. Jako zwierzak czujny, ciekawski i spostrzegawczy sprawdzi się w roli stróża, ale nie należy oczekiwać od niego reakcji obronnych. Na ogół dobrze dogaduje się z psami i lubi życie w stadzie. Zaakceptuje też inne zwierzęta domowe.
Choć jest aktywny, ruchliwy i energiczny, może mieszkać w mieście, ale tylko jeśli zapewni się mu odpowiednio dużo spacerów i jakieś zajęcie. Buszowanie w zaroślach należy do jego ulubionych czynności, wykazuje też zamiłowanie do pływania i nurkowania. Wiele psów odznacza się dość silnym instynktem myśliwskim, o czym należy pamiętać, puszczając je luzem.
Żywienie
Cockery miewają doskonały apetyt, a przez to skłonności do tycia, dlatego trzeba kontrolować ilość podawanego pożywienia. Można stosować gotowe karmy renomowanych firm przeznaczone dla psów średnich ras. Dieta dorosłego psa nie powinna być zbyt wysokobiałkowa, ponieważ może to prowadzić do problemów ze skórą. Psy pracujące w okresie intensywnych treningów mogą dostawać karmy wysokoenergetyczne.
Jeśli sami gotujemy pupilowi, posiłki musimy uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi. W czasie intensywnego linienia można stosować specyfiki zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe, biotynę, cynk czy selen. Dzienną porcję najlepiej podzielić na dwa posiłki.
Pielęgnacja
Cocker spaniel angielski gubi niewielkie ilości sierści przez cały rok, choć najintensywniej linieje wiosną i wczesną jesienią. Włosy są miękkie i dość łatwo można je sprzątnąć.
Psa tej rasy należy wyczesywać przynajmniej raz w tygodniu szczotką pudlówką i metalowym grzebieniem z obrotowymi zębami.
Cocker spanielowi wyskubuje się martwe włosy na grzbiecie i głowie (kształt koryguje się nożyczkami degażówkami), a także strzyże maszynką sierść na uszach do połowy ich długości (z obu stron) i wewnątrz małżowiny. Za pomocą maszynki przycinamy też sierść na szyi (do wysokości mostka) i pod ogonem. Chorągiewkę na ogonie od spodu wyrównuje się nożyczkami. Wycinamy sierść między opuszkami, nadając łapom okrągły, koci kształt. Systematycznie przycinamy pazury, jeśli pies sam ich nie ściera, i usuwamy kamień nazębny.
Cockera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów długowłosych – można zastosować kosmetyki uwydatniające dane umaszczenie. Warto też na kilka minut nałożyć odpowiednią odżywkę. Po opłukaniu psa włosy wyciskamy ręcznikiem, a następnie suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę.
Jeśli pupil na co dzień jest prawidłowo żywiony i pielęgnowany, nie wymaga pracochłonnego przygotowania do wystawy. W zależności od szybkości odrastania sierści należy ją przystrzyc w wymienionych wcześniej miejscach na kilka dni lub dzień przed pokazem. Psa kąpiemy dzień wcześniej i dokładnie suszymy, rozczesując włosy zgodnie z kierunkiem ich wzrostu. Prezentujemy go na ringówce dopasowanej do umaszczenia.
Akcesoria
Anglika wyprowadzamy na zwykłej smyczy (skórzanej lub z taśmy) i w dobrze dopasowanej obroży. Należy zwrócić uwagę na materiał, z którego jest wykonana, ponieważ sztucznie barwiona skóra lub filc pod wpływem wilgoci mogą trwale zabarwić jasną sierść na szyi. Dla szczeniaków nie poleca się smyczy automatycznych, bo mogą wyrobić u psa uciążliwy dla opiekuna nawyk ciągnięcia. W fazie wzrostu lepiej też nie stosować szelek.
Historia
Od stuleci niewielkie psy o pofalowanej sierści towarzyszyły sokolnikom. Podczas polowania miały znaleźć ptaki i wystawić je tak, aby myśliwy mógł się do nich zbliżyć i zarzucić na nie sieć.
Już w starożytnej Kartaginie (IV w. p.n.e.) żyły czworonogi, które przypominały wyglądem dzisiejsze spaniele. Ksenofont – grecki historyk i filozof, uczeń Sokratesa – opisywał psy z pofalowaną sierścią, które zastygały w bezruchu, gdy zwietrzyły ptaki. Do dziś zachowała się rzeźba z czasów Filipa II – ojca Aleksandra Wielkiego – przedstawiająca takiego zwierzaka.